,,Het is onbegrijpelijk dat er vanuit het stadhuis niet gelijk vol enthousiasme wordt gereageerd op het winnen van dé dansprijs van Nederland door Gorcumer Redouan Ait Chitt. De Zwaan is voor de danswereld wat het Gouden Kalf is voor de filmwereld.’’ zo merkte Johan Boonekamp op .
Maandagmiddag had ik als ambtenaar van de burgerlijke stand een bruidspaar met overwegend Turkse achtergrond. Omdat van beiden het geboortejaar 1993 was, dacht ik als trouwambtenaar dat het leuk was om over dat geboortejaar wat te zeggen. Een bekend persoon Mustafa Saymak uit de voetbalwereld van 11 februari 1993. De voetballer had gespeeld bij PEC-Zwolle en een avontuur bij een Turkse club Çaykur Rizespor.
Met de huwelijksvoltrekking sprak ik vol verve over Mustafa Saymak met de gedachte dat direct vol enthousiasme zou worden gereageerd door de bruiloftsgasten. Een uitspatting zoals Turkse mensen enthousiast kunnen zijn. Het bleef muis-stil. Niemand kende Mustafa en ook niemand had iets met voetbal. Had ik nu gefaald als trouwambtenaar. Op één punt wel. Ik had van te voren kunnen vragen, heeft jullie familie iets met voetbal. Ik wist dat de bruidegom een enthousiast Kickbokser was. Ik had dat dus kunnen weten.
Redouan ken ik al jaren. Deels omdat ik bestuurslid ben en ben geweest van organisaties die te maken hebben met mensen die een amputatie, verkorting van arm of been hebben. De Bibian Mentel’s en de Marlou van Rhijn’s de mensen die met een beenamputatie en “babe blades” waarvoor veel mensen bewondering op zich hebben. Hopelijk om de inhoud wat je doet….. ,,Ik zie mezelf niet als vertegenwoordiger van gehandicapten.” zegt Redouan.
Ik hoop zelf dat niemand mij uitroept tot goede fysiotherapeut of politicus omdat ik een been mis.
Bij de wethouders van dit college, de burgemeester en ook van de wethouders van het vorige college heb ik de ervaring dat met een goed gesprek meer te bereiken valt. Ik kan mij ook niet voorstellen dat de aanwezige wethouders minder enthousiast zouden zijn over de Zwaan voor Redouan. Van de burgemeester is altijd ruimte voor een persoonlijk gesprek met belangstelling voor persoon of organisatie. Vraag je onverwachts op een bijeenkomst, die er totaal niet voor bedoeld is, stemming voor een voetballer of danser, dan kan ik mij voorstellen dat er niet vol enthousiasme gereageerd wordt.
Graag nodig ik de “nieuwe Gorcummer” Johan Boonekamp uit voor een gesprek. Kennelijk zit er nog wat dwars uit het verleden.
